Bırakıp gidebilir misiniz kolay kolay? Sevdiğiniz bir insanı, çalışmaktan zevk aldığınız bir işi, sizin için anlamı olan bir projeyi? Şirket sahibi olmuş ve şirketlerini ciddi boyutlara ve büyüklüklere getirmiş yönetimler, şirketlerini profesyonellere bırakmakta zorlanır genelde. Eskiden derdim ki gelişmek için bazen bırakabilmek gerekir. İşlemeyen süreçleri değiştirebilmek, nostaljiyi korurken de ileri hareket edebilmek gerekir. İçinde bulunduğumuz duyguları farketmek ve vedalaşmak gerekir; bir kuş misali anıları göklere uçurabilmek gerekir. Eski anıları zaman zaman hayata tekrar akıtabilmek için bırakıp gidebilmek gerekir…

Şimdi de aynı şeyleri düşünüyor ve söylüyorum.

Bir farkla.

O farkı bundan altı yıl kadar önce dünya devi bir markayı Türkiye’ye getirmiş, tanıtmış ve güçlü bir konumda tutmayı başarmış başarılı bir şirket sahibiyle tanıştığımda farkettim.

Şirketin sahibi eski sistemleri, eski yönetim modellerini, eski anlayışları ve iş yapma stillerini savunmakta dirençliydi. Hepimiz değişim için heyecanlı ve hevesliydik. Hepimiz gördüğümüz, bildiğimiz, geliştirebileceğimiz projeleri hayata geçirmek için var gücümüzle hareket halindeydik.

Şirket sahibinin 89 yaşında ki ve hergün ofise gelen babasıyla bir gün her zamankinden farklı bir sohbet ettik. 89 yaşında ki yönetim kurulu üyesi, Fransızca, Almanca, Ingilizce dillerini hala ana dili gibi konuşabiliyordu. Yabancı misafirlerimizle yaptığımız sohbet sırasında markanın hikayesini anlatırken gözlerinde ki parıltıyı farketmemek mümkün değildi. Konuşurken dilinde ki heyecan gözlerinde ki tutkuyla birleşince anladım ki direnç değişime değildi. Onların korumaya çalıştıkları anıları, verdikleri emekleri, içinden geçtikleri zorluklarla birlikte onlara hayat veren yaşam hikayeleriydi. Ve bizler her ne kadar o şirketin çalışanları olsak ve gelişmeyi birlikte yaşatmış olsak da onların hissettiklerini hiç bir zaman hissedemeyecektik. Bir babanın ilk doğan çocuğuna merhaba demesi gibi birşeydi onların hissettiği. O zaman farkettim ki yönetsel değişimlere sadece profesyonel gözlerle yaklaşmak yapılabilecek en büyük hata olacaktır.

Gelişmek, değişmek ve ilerlemek için bazen bırakabilmek esastır.

Yaptıklarımızı bir müddet sonra farklı yollardan yapabilmek değişime doğru adım atmaktır. Bunları mental olarak bilmek kolay, duygusal olarak kabul edebilmekse zordur.

Şirket, eski yönetim stillerine veda edip, yenilerine ufuk açtığında müthiş bir tempo başladı. Güçlü liderlik, güçlü ekipler ve hevesli çalışanlarla değişim başarıyla yönetildi. Yüzler gülüyordu. Sancılar azalmış, üzüntüler dinmişti.  Çünkü yepyeni bir hikaye yazılmıştı tekrardan; ve biriliyorduk ki bu hikaye de kuş misali değişim isteyecek niceleri tarafından göklere havalanacakdı bir gün.

Aslında hepimiz zaman zaman değişime direniriz. Hiçbirimiz değişime daha çok açık değiliz. Hepimiz birbirimize benziyoruz bu açıdan. Korumak istediğimiz, bize dokunan, sevdiğimiz şeyleri bırakıp gitmekte zorlanırız. Oysa arada bir vazgeçebildiğimizde, yeni olanın eskinin yerini almadığını farkederiz. Çünkü her yaşanmışlık kendi anında, kendi ortamında ve kendi zamanında güzeldir.

Kariyerimizde ilerlerken zaman zaman vazgeçmeyi denemek iyidir. Proje liderliğini bir diğerine vermek, alışık olduğumuz davranışları değiştirebilmek, etrafımızdakilere fırsat verebilmek, yeni arayışlar içine girmek ve belirsizliği kabul edebilmek…

Yazan : Fatmanur Erdoğan / Kariyer Yolculuğu