Eski yazılarımdan birini okurken fark ettim ki, yıllar geçiyor ama insana dair gerçekler daima geçerli oluyor.
İki tip insanın mutsuzluğa mahkum olacağından bahsetmiştim: Birincisi, mutluluğunu gelecekte yaşayacaklarına endeksleyen insanlardır. Bu insanlar mutlu olabilmek için sürekli olarak bir takım şartların yerine gelmesini beklerler. Farkında olmadan yaşamı ertelerler. Mutluluklarını şartlara bağlamışlardır. Adeta gelecekleri bugünlerine ipotek koymuştur.
Mutluluğumuzu engelleyecek olan şey, ancak beklentilerimizin doyumuna ulaştıktan sonra mutlu olabileceğimize inanmaktır.
İkincisi, geçmişte yaşayanlardır. Geçmişte yaşadıkları bir dönem veya olayın sorgulamalarıyla günlerini geçirirler. Kafalarından geçen düşünceler, geçmişe yönelik “eğer”ler ve “keşke”lerle başlıyordur. Eskinin muhasebesinin içinde boğulurlar. Kendilerine acıma eğilimleri vardır. Kaderleriyle uğraşırlar. Şansızlıklarını anlatır veya uğradıkları bir haksızlığın hayatlarına nasıl bedeller getirdiğine yakınarak yaşarlar. Bu tip insanlar geçmişte yaşadıkları için bugünü ıskalarlar. Mutluluk ise yaşanılan andadır. Geçmişten çıkıp bugüne gelemeyenler için mutluluk yaşanabilir bir duygu olamaz.
Geçmiş yüklerle doludur. Herbirimizin yükü bir diğerinden farklıdır.
Kimimiz eşine, kimimiz bir arkadaşına, kimimiz bir akrabasına kırgın.
Kimimizin yükü, işyerinde yaşadığımız güç savaşlarına bağlı sürtüşmelerden doğar. Birisine kızmışızdır. İlişkimiz gergindir. Kafamızda bu kişiyle verdiğimiz savaş enerjimizden çalar. Kafamızdaki savaş için strateji üretmeye çalışmaktan verimliliğimizi kaybederiz.
Kimimizin yükü yaşadığı bir ilişkidir. İlişki çoktan bitmiştir. Verdiğimiz emeğin, yaptığımız sevgi yatırımının haksızlığa uğradığını düşünmüşüzdür. Kırgın ve öfkeliyizdir. Bu yaşantımızın izleri daha sonraki ilişkilerimizde de kendini hissettirir.
Kimimize çocukluğumuzda alamadığımız sevgi, yük olmuştur. Ebeveynlerimiz tarafından seçilmediğimizi düşünmüşüzdür. Hatta bu yükün etkisiyle bugünümüzde seçilmek ve sevilmek için o kadar çok çaba vermeye kalkışırız ki, sevmeyi unutan sevilme uğraşında biri olur çıkarız.
Yükle yaşayan insanlar yorulurlar. Genel bir hoşgörü kaybı oluşmaya başlar. Niye olduğunu da bilemeyiz. Hırçınlaşmaya başlarız. Kendi yakınımızda aslında hiçbir problemimiz olmayacak sevdiğimiz insanlara karşı toleranssız davranmaya başlar hatta onları yok yere kırar sonrada üzülürüz.
Yaşantımızın bir sonraki perdesinin bir öncekinin gölgesinde yaşanmasını istemiyorsak, yaşadığımız her ilişkiye hakkını vermek istiyorsak mutlaka bu yüklerden kurtulmamız gerekir.
Şimdi bu bölüme dikkat edin;
1. Mutlu olabilmeniz, bugününüzü yaşayabilmenize bağlıdır.
2. Bugününüzü yaşayabilmek ise üzerinizdeki yüklerden kurtulmanıza bağlıdır,
3. Üzerinizdeki yüklerden kurtulmanız, onları affetmenize bağlıdır.
Bu hafta sonu herkesi affedin, kendiniz dahil! Hesabınızı bitirin onlarla. Onların da, sizin de, insani zaafları olabileceğini görün. Onlarla paylaştıklarınızın içinde hoşluklar olduğunu da hatırlayın. Yaşadığınız en kötü deneyimin dahi sizi güçlendiren izler bıraktığını bilin. Affettikleriniz içinde mutlaka kendiniz de olmalısınız bunu da sakın atlamayın.
Affettikçe hafifleyeceksiniz. Hırslardan ve kavgalardan arınmaya başlayacaksınız. Enerjinizi kendiniz için verimli alanlara kullanabilecek ve başarılarınızın arttığını göreceksiniz.
Affetmek ruhu detoks eder yani ruhu temizler. Herkesin ihtiyacı var buna… Bir kez düşünün…
İyi haftalar…
Kaynak : VATAN
Yazan : Dr. Ümit Yazman
ben öss ye hazırlanan ve o maratona uymaya çalışan bir öğrenciyim çok kırgın olduğum insan var hep sebep olarak onları gördüm ama bende de hata olduğunu anladım düşmanım çok kabul ama en çokta kendime düşmanım bir ondan kurtulamadım:) ama bu yazıyı okuduktan sonra ve bu artan yükten sonra kendimi bile affettim cennetinde cehenneminde içimizde olduğunu bilipte uygulayamadım benim için bi vesile oldu bu yazı TEŞEKKÜRLER!
düşündüren bir yazı….
bazen,bazı şeyler ihtiyacınız olduğu an da karşınıza çıkar,bir çıkar yoldur o sizin için,ya da yanan bir ışık…
bir kez düşünücem….
teşekkürler………
BEN bu hafta sonu kendim dahil kırgınlıklarımı küskünlüklerimi ve bir takım olumsuzlukları da atıyorum bakalım pazartesiye nasıl giriş yapıcam büyük olasılıkla iiyi olacak. tavisyeler için çok mersi…
ayrıca bu sitenin oluşmasındaki etkin kişileri tanımasam da herkesi tebrik ediyorum. ELLERİNİZ BEYNİNİZ DERT GÖRMESİN….
Hiç istemediğim halde çevremdekilere öfkeli davranıyorum. yanlış olduğunu biliyorum.Fakat bunu telafi etmek isterken daha da agresif oluyorum. yıpranıyorum çünkü kötü kalpli biri olmak istemiyorum. önce kendimi bağışlamaam gerekiğini, kendimi affetmeden attığm adımların boşluğa düşeceğini hiç ama hiç düşünmemiştim kendimi bağışlıyorum. Artık mutluluğa uçmaya hazır mıyım dersiniz.
içimde her zaman kırgınlık vardı.sanki insanlar beni ezmek,horgörmek için yarışıyorlar derdim.sürekli aşşalandığımı düşünürdüm.ama artık son.hayatta kötülük iyilik hep içiçe.kendini elinden geldiğince savunup niyetini temiz tutup gerisini Allaha havale ediceksin.O herşeyin en doğrusunu bilir.herkesi özellikle de kendimi AFFEDİYORUM.çünkü herkes öncelikle insan olduğu için değerlidir.kendim hariç herkesede acıyacağım.size de tavsiye eediyorum
Yazı baştan sona doğru.Başkalarına kızmak bizim üzerimizde yük oluşturur en çok zararı kendimize veririz.Özellikle hırçınlaşıp hoşgörüsüzleştiğimiz bu bağlamda çok doğru…
Affetmek güzel ama affettiğin kişi seni halen enayi yerine koyuyarsa neyaparsın??
Karakter ya da kişilk meselesi….