Silkinmek, sallanmak, kendine gelmek… Mümkünse hayatın dolu tarafına bakabilmek. Karşı tarafı düşündüğünün -belki de- onda biri kadar kendini düşünmek. Ruhunu okşamak. Kendi ruhunu… Her zaman kendine pay biçtiğin küçük şeylerden tebessüm ediyor olmak. Bi’tarafa gözünü diktiğinde senin olmasa da sahiplenebilmek. Umursamadan etrafı kendi bildiklerinle burnunun dikine gitmek. VE sevmek… Mutluluğu anlatabilecek o kadar kelime var ki? Bazen hepsi anlamsız ; bazen aynı şeyler bir o kadar anlamlı geliyor insana… Peki ne onları bu kadar çekici kılan! “Algıya ne kadar açık olduğumuz?”

Bugün her şeyi bir kenara bırakarak, kendiniz için bi’şeyler yapın.

Sabah ATV’de yayımlanan Dünya Bir Oyun Sahnesi’nde Zafer ALGÖZ’ü izliyorum. Klasik sorular soruluyor kendisine… Her şeye harika cevap verdi ama bir sorunun cevabı vardı ki apayrı idi.

– Hayatının sloganı nedir?
“Yapabilen yapar. Yapamayan bir işin nasıl yapıldığını anlatır!”

Belki de gerçek mutluluk o işi yapıyor olmaktır!

Erol YILMAZ’ın “mutluluk” la ilgili güzel bir şiiri var. O da şöyle der :

bir yastıkta buluşmak,
nehir yataklarında
yıldızlar röntgene yattığı zaman
vadide uzanmak
bulutsuz ufuklara
rüzgar pusuya yattığı zaman
ve her akşam yutmak şehri
sis içinde yol alan vapurlarda
bir fırtına yağmura yattığı zaman
kuytu bir kayada ulaşmak doğaya
sevişerek doyasıya
bir sevda yeni hayatlara yattığı zaman
ve gönlü hoş tutmak dostların arasında
çocuklarla koşmak ıslak deniz kumsalında
…..
mutluluk bu mu dersin sen de acaba?

Yazan : Özgür ŞAHİN