“Mademki sözlerin enerjisi yok, neden kötü bir söz duyduğunda perişan olup yıkılıyor, iyi bir söz duyduğunda şen olup yapılanıyorsun? Mademki hallerin bir görünmez enerjisi yok, o halde neden neşeli bir insanla, kederli bir insanın hali seni farklı bir şekilde etkiliyor!” diyor benim gönül hocam Mevlana C.Rumi bir söyleminin bir köşesinde. Gerçektende buna çok inanıyorum, hem düşünürken hemde konuşurken olumlu ifadeleri kullanmamın, içimdeki sonsuz kaynağı harekete geçirdiğini farkediyorum. Kendimle başbaşa olduğum anlarımda çoğu zaman sessiz kalmayı tercih etsemde ara ara iç veya dış sesimle yaptığım sözel tekrarlamalarımın meditasyonumu dahada zenginleştirdiğini ve bana daha fazla katkı sağladığını hissediyorum. Sessizlikle gevşerken, olumlu dileklerim, dualarım ve söylemlerimle güçleniyorum. Her daim aldığım ve verebildiğim nefes için şükrediyor olsamda, minnettarlığımı ifade etmek için sık sık yaptığım meditasyonumu şöyle uyguluyorum;

Bir sandalyeye rahatça ve dik oturuyorum. Ayaklarım yere basılı. Başım dik, ellerim gassho pozisyonunda yani birleşmiş ve kalbimin üzerinde. Gözlerimi kapatıyorum ve tüm dikkatimle kalbime odaklanıyorum. (Konsantre olmaya çalışmıyorum çünkü konsantre olmak insanı gerer. Her şeyi unutmanın ve dikkati sadece bir noktada toplamamın yeterli olduğunu biliyorum.) Kalbimi hissedene kadar bekliyorum ve sonra dikkatimi alnıma yani üçüncü göz alanıma yöneltiyorum.

Ve sonra; “Yüce Tanrım, sana hayır duaları ve bana sunduğun hediyeler için minnettarım. Sana mânâsını anlamadığım, farkına varamadığım veya göremediğim her şey içinde tüm kalbimle teşekkür ederim. Lütfen, yaptıklarımın hayırlara vesile olmasını sağla ve iyi niyetimi istediğin doğrultuda başkalarına ulaştırmada, bana yardımcı ol” diyerek, her kelimenin manasını hissetmeye gayret ederek ve yavaş yavaş tekrar ediyorum bu söylemimi.

Daha sonra birsüre gözlerim kapalı sessiz kalıyorum. Nefesimi hissediyorum. Nefesimin bedenimin içinde dolaşmasını izliyorum sanki. Hatta ben nefes alıp vermiyorumda nefesim beni alıp veriyormuş gibi oluyor. Sonra ayağa kalkıyorum. Ellerimi alnıma götürüp, öne doğru eğilip şöyle diyorum; “Teşekkür ederim!” Tekrar ellerimi aşağıya kalbime doğru indirip, bir müddet daha kendimi dinliyorum. Burnumdan derin, çok derin bir nefes alıyorum. Gözlerimi açıyorum. Gülümsüyorum!

Tanrı’mın benim yanımda olduğunu, tüm ihtiyaçlarımın tükenmez ve sınırsız kaynağı olduğunu, beni desteklediğini, koruduğunu, kolladığını, beslediğini hissediyorum. Bana verilen kadarını alıyorum. Olanı Olduğu gibi ve Olduğu anda Olduğu Haliyle Kabul Ediyorum. Her yeni günün başlangıcında ve bitiminde sevdiklerimin ve kendimin sağlıklı nefes alarak hayata devam ettiğini bilerek yaşadığım için şükrediyorum. Sadece dilin güzel sözler söylemesinin faydasız olduğunu biliyorum, A. Geylani’nin dediği gibi güzel konuşmayı ‘kalbim’in kendisi yapmak istiyorum. Sevgi ve minnettar bir yürekte büyük kibirlerin barınamayacağı gerçeğine sıkı sıkıya bağlı kalmaya çalışıyorum. Biliyorum, başkalarına ancak sahip olduğum şeyi verebilirim. Ben kederli olduğumda ne söylersem söyleyeyim ya da ne yaparsam yapayım, diğer insanları mutsuz ederim. Ben mutluysam bir şey söylememe gerek yok, onları mutlu ederim. Sadece orada bulunmam bile, onların varlığındaki mutluluğu tetikler. Varlığım başka insanlarda bir eş zamanlılık yaratır. Benim müziğim, benim dansım mutluluk dalgaları yaratır, neşem bana yaklaşan herkese bulaşır…

Sevgi, şefkat, farkındalık ve koşulsuz adalet içinde olalım her daim. İçimiz şükranla dolup taştığında, yüreğimizden dünyadaki en güzel duygu olan sevgi aksın…

Yazan : Hülya Konar