Karşılaştırmanın doğal bir eğilim olduğunu gözlemliyorum bir psikiyatrist olarak. Sadece benzerlikleri ve farklılıkları değerlendirdiğiniz zamanlardaki gibi bu tamamen nötr bir karşılaştırma olabilir. Böyle bir karşılaştırma mantıklı bir değerlendirme için gereklidir. Eğer diğerlerinin etkileyici yönleri sizi özendirip harekete geçiriyorsa, bu son derece üretken bir ruh halini de beraberinde getirir. Ancak içinizde kıskançlığın arttığı, kendinizi diğerlerinden daha iyi veya daha kötü olarak yargılamaya başladığınız noktada işlevsiz bir hal alır. Şöyle düşünün; karşılaştırma olmasaydı, kıskançlık da olmazdı. İlginç olan şu ki, kendimizi bizden daha azına sahip olanlarla kıyaslayıp şükran duymaktan daha çok, bizden daha fazlasına sahip olanlarla karşılaştırıp eksik hissetmeye eğilim gösteriyoruz.

Toplum olarak karşılaştırmaya çok meraklıyız. Bu daha birinci günden başlıyor. Bebekler bir diğeriyle karşılaştırılıyor? Hangisi daha zeki, daha sevimli veya yaşına göre ileride? Ardından okul başlıyor. Sınıfın ağır toplarından oluşan bir arkadaş grubunun berbat bir oyun oynadıklarını hatırlıyorum. Önce bir hedef seçerler, bu kişi genelde utangaç ve kendine güvensiz biri olur. Ardından da alaycı bir tonda, bir ağızdan “Aramızda bir sazan var, bu sazanın adı da X (kurban seçilen öğrencinin adı)” diye şarkı söylerlerdi. Bu alaya alınan öğrenci ağlayıp ortamı terk edene kadar böyle devam ederdi. Yani okulda sazan olanlar ve olmayanlar vardı. Bizim daha sonra politik ve kişilerarası yaptığımız karşılaştırmadan çok da farklı değil aslına bakarsanız.

Kendinizi diğerleriyle kıyaslamak, insanlarla aranızdaki dostluk bağını zedeleyebilir ve hayattaki gerçek değeri bulmanızı zorlaştırır. Ya grubun en zayıf halkası olursunuz ya da diğerlerinden üstün bir şekilde zirvenin yalnızlığını hissedersiniz. Kendinize olan güveniniz çok basit bir şekilde sadece siz olmaktan kaynaklanmalıdır.

Duygusal bağımsızlık adlı kitabımda vurguladığım gibi kendini diğerleriyle kıyaslamak, kendine güvensizlik ve özgün bir yaşam yolunun olduğuna inancın eksikliğinin bir göstergesidir. Ruhsal anlamda, kendi gittiğiniz yolu bir diğerininkiyle kıyaslamak elma ve armutları kıyaslamak gibidir. Neden? Çünkü sizin hayatınız tamamen sizin ruhsal gelişiminizi sağlamak için, size özel bir şekilde tasarlanmıştır. Karşılaştığınız her insan, her durum, sizi daha güçlü, daha sevgi dolu ve daha güvenli bir insan olmanız için zorlar. Size verilen neşe ve zorlukların değerini bilin. Kendine güven bunu kabul etmekten ve bunun üzerinde her gün çalışmaktan gelir. Burada zamanınızı nasıl geçirdiğiniz tamamen size bağlı. Kendinizi başkalarıyla karşılaştırarak bu zamanı niye ziyan edesiniz? Eğer gerçekçi olarak bakarsak, kendimizi kimle karşılaştırırsak karşılaştıralım, elimizden gelen en iyi şey kendimiz olabilmek ve bu zaten mutlu olmamız için yeterli. Duygusal bağımsızlığımızı elde etmemiz için kendimizi diğerleriyle kıyaslamayı bırakmalıyız.

Kaynak : Judith Orloff