Suçüstü yap kendine… Hem de “kendine tuzak” kurup, boylu boyunca yere sererken… Ne zaman “bu iş bana göre değil!” diyorsan, tam o zaman kendini yakala! Yani ne zaman “ben bu işi kıvıramam, bu iş benlik değil” diyorsan tam o zaman yakala kendini! Peki sadece yakalaman yeter mi? Eylem bu işin neresinde? Üzerine git, kendi üzerine git elbette, kendinle ilgili bu ön yargının üzerine git. Neden yapmadığını, yapamadığını, yapmaktan vazgeçtiğini, yapmak istemediğini, yapmaya elinin gitmediğini yahut yapmaya gücünün de, sabrının da yetmediğini incele, araştır, soruştur.

Yahut inceleme, araştırma, soruşturma! Sen bilirsin.

Kendinle ilgili karar defterini erkenden kapa. Altını imzala.

Beynini, yüreğini ve dahası hayatını küçült.

Ne yapacaklarına değil, ne yapamayacaklarına odaklan dur.

İyisi mi mezarını derin kaz, kollarını göğsünün üzerinde birleştir ve küçük toprak hücrenin içine gir.

Bekle. Zamanının gelmesini, miadının dolmasını bekle.

Pes et!

Ama unutma pes etmek bir intihar etme biçimidir!

Duygusal Tuzaklar Başa Beladır!

En yamanı, en zorlusu, en başa bela olanı budur!

Duygusal tuzaklar bazen kendimize söylediğiniz yalanlardan oluşur. Bazen bir yanılgıdan doğar, bazen bize aşılanandır. Ama hangisi olursa olsun, derinde bir yerlerdedir, fark edilmesi de görünmesi de zordur.

Ama yine de o kadar zor değildir. Evet, parasızlık gibi, iyi bir okulda okuma şansına kavuşamama gibi görünür bir engel değildir hayat yolunda. Ama bazen parasızlığa neden olan yahut iyi bir okulda okuma şansına kapıları kapayan da odur.

Ama yine de fark edilebilir. Ama demiyorum ki, fark edilir edilmez sorunda çözülür gider. Ne var ki, gözleri açmak, üzerine gitmek hemen her zaman gözleri kapamaktan iyidir.

Gözleri açık tutmak için biraz iz sürme becerinin olması kâfidir. Bir şeye yapamam mı diyorsun, ardına bak. O giyim bana yakışmaz mı diyorsun, ardına bak. Ben dans edemem mi diyorsun, ardına bak. Ben sevemem mi, diyorsun ardına bak.

Bu sözlerin ardından hemen her zaman kendine söylemediğin bir gerçeği bulacaksın!

Kendinden gerçekleri gizlemek bir intihar etme biçimidir!

İkisine de Dikkat Et: Sana Söylenenlere ve Kendine Söylediklerine…

Birkaç gün önce TV’de “Bugün Ne Giysem?” isimli programın çok hoşuma giden bir anına takıldım. Genç bir kız, jüri üyelerinin önüne çıkmış, giysisini ve o giysinin içindeki kendini beğendirmeye çalışıyordu.  Güzel bir yüzü vardı ve zarifti. Tüm jüri üyeleri de bu konuda hem fikirdi. Ama jüri üyelerinin hepsinin hem fikir olduğu bir konu daha vardı, kızın kendisi hariç hiçbir şeyinin güzel olmadığıydı bu da. Giyimi yaşına göre değildi ve ondan yaşça oldukça büyük birine uygundu. Ayrıca saç biçimini beğenmemişlerdi. İşte burası kritik noktaydı!

Genç kız, kendi kulaklarının çok iri olduğunu düşündüğü için onu gizlemeyi tercih etmişti. Çevresindeki herkes böyle söylemişti ona. Annesi de bu fikirde olmalı ki, giyim kuşam konusunda kızını yönlendirirken, kulaklarını kapatan o saç biçimi desteklemişti.

Jüri üyelerinden biri ayağa kalktı, kızın yanına gitti ve genç kızın saçlarının ardına gizlediği kulaklarını açığa çıkardı. Bu kulaklara küçük denilmeyebilirdi ama büyük olduğu asla söylenemezdi. Evet, ASLA!

Kendine söylenenleri fazla ciddiye almış, artık bunu kendine de söylemeye başlamıştı.

İçindeki bu ses de, gerçeği gizlemiş, bastırmış ve “bambaşka bir gerçeğe”, aslında gerçekten kopuk bir hayale inanmasına neden olmuştu. Ama inandığı bu yalandan hayal, onun dünyasının bir parçası olmaya başlamıştı.

Bu hayal bir tuzak olmuştu ona. Bu inanç yanlıştı. Bu yargı hatalıydı.

İnsan kendine söylediği her şeye dikkat etmeli. Tüm inandıkları ve inanmadıklarıyla kuruyor hayatını çünkü.

İnsan kendine söylediği her şey dikkat etmeli.

Çünkü “kendin” dediğin şeyi birazda “kendin” yapıyorsun, öyle değil mi?

Yani…

İnsan kendine dikkat etmeli!

Çünkü kendinden vazgeçmek bir intihar etme biçimidir!

OH!

Yazan : Onur Hınçer