Hayat iyimserdir bir zaman, en imkansızı çıkarıp koyar avuçlarına. O çok istediğin aşk, keşke dediğin çılgınlık ya da sendeki adı herneyse zincirlerinden kurtulup seninle buluşmuştur artık. Yapacak tek bir şey kalmıştır artık.
“Sadece mutlu olmak…” Boşuna geçirdiğini düşündüğün zamanlar geride kalmıştır artık.

Yaşarsın onunla, doyasıya ve aldırış etmeden hiçbir olumsuzluğa. Yaşarsın, çünkü yaşamak; işte budur dersin. Şimdi bir başka dolar içine hayat. Her nefes alıp verişinde binlerce kalp çarpar ve binlerce sevgi tanecigi dolaşır içinde.

Hiç olmadığın kadar güçlü hissedersin kendini, hiç olmadığın kadar çalışkan, olmadığın kadar enerji dolusundur. Birilerinin sana bu hayatı anlatmasına gerek yoktur artık; sana yolunu tarif etmelerine gerek yoktur… Kaybolduğun yerlerden çıkıp gelmişsindir kendine. Bu; aşkın yüreğine dokunuşudur işte.

Aşk ilk kez kimin elleriyle dokunmuşsa sana, kimin yüreğinden akmışsa yüreğine, işte yanlızca odur sevgili.

Bir daha ne bir başkası dokunabilir oraya ne de o yürek bir başkasına izin verebilir.

İşte tüm bu iyimserliklerin, başarıların ve bu dokunuşun seni hiç olmadığın biri yapıp, hiç beklemediğin anda terkedişinden sonraki bocalama şeklini ve içinde dolaşan o sevgi taneciklerinin şimdi binlerce cevapsız soruya dönüştüğü o boşluktaki çırpınışının ve son bir umutla elini uzattığında tırnatlarınla çatlatığın duvarların çatlakları arasından dışarıya fırlayan parçalarıydı okuduğum bu şiir.

Uğur Arslan, yani kısaca o oturaklı, o efendi şairimize ve bu şiirde kendini bulup, onu bizimle paylaşan Özgür Şahin’e tesekkür ederim.

Serdar Osmanoğlu

Gercekten muhtesem bir yorum ve gercekten hayat cok kısa… Ne olursa olsun yasamaya deger!

çok güzel bir yazı,beğendim !

(yeterli herhalde yayınlanması için yorumumun !…)

bilmiyorum bu sayfayı ne zaman açsam ve ne zaman bu şiiri dinlesem bi tuhaf oluyor içim,gerçekten bir insan böyle sevebilirmi böyle yanabilirmi sevgilinin ardından…

Bir çıldırma haliydi aşk ve herkesin yaşamında çılgınca şeyler yapmaya ihtiyacı olduğu için aşık oluyorduk; O çılgınlık bize ne kazandırıyor, neyi tattırıyordu ki eksikliğini hissedip arıyor, çektireceklerini bile bile pek fazla kaçıp kurtulmaya çalışmıyorduk. HEPİMİZ BÖYLEYİZ BENCE…

Ya birgün böyle bir başlığın,bu buğusunda boğulanların nuhun gemisi ahalisini aratan bir mevzuya yorum getireceğim aklıma hayalime gelmezdi..:(
amma ve lakin olmaz olmaz deme olmaz olmaz! uyarısı bu bünyenin parçası oldu artık!ve hem bir iki arkadaşın yorumunu okuyup hemde bu şiiri dinlerken sessiz çığlıklara boğuldum..Hemde hiç olmayacak bir ortamdayken tutamadım kendimi:(hiç olmayacak şeylere gebe kaldım artık!inanılasıdeğildi ama oluyormuşdemek(hoş amalardan sonraki cümlelerin hepsi fuzulidir benim için:))
Neyse açma kutuyu söyletme kötüyü demişler!sustum konuşmayacağım…o vurgun etkisi yaratan nakaratı tekrar etmeye takatim bile yok..
Paylaşım için teşekkürler..Uğur Arslan da çok fena nefes olmuş o duygulara yaa tüketti…:)

çooooook güzel diyemiyorum mükemmellll:)

bazen gerçekten anlamak gerekiyor. zamanınız dolmadan, canınız henüz o kadar da çok acımadan bir kenara çekilmeyi bilmek gerekiyor. şayet bilmiyorsanız, ne yazık ki acı çekerek öğreneceksiniz.

duygusal olmayı hiç sevmem. yıkılır, ağlar, zırlar ama bir süre sonra ayaklarınızın üstüne kalkmayı başarmalısınız. yeniden sevmek içinizden gelmez belki (bir süre) ama yeniden yaşamalısınız. daha güçlü ve sağlam.

Peki neyi?