Yaklaşık 20 yıl önce, California – Pebble Beach’deki bir konferansta yaptığım konuşmanın ardından, Japonya’da pek tanınmamış bir girişimci olan Masayoshi Son’un konuşmasını da dinlemiş ve Son’un yeni kurmuş olduğu Softbank adlı yazılım dağıtım firması hakkındaki cesur vizyonundan çok etkilenmiştim.

Geçtiğimiz günlerde kişisel bilgisayar endüstrisinin en büyük ticaret fuarını (Comdex) ve bir yayıncılık firmasını (Ziff-Davis) bünyesine katan Softbank, o sıralar sektörün radarında henüz ufacık bir nokta olarak görünmesine rağmen, Son’un hızla büyümekte olan teknoloji piyasasının en büyük oyuncuları arasına girmek gibi bir hayali vardı.

Ve o hayallerine gerçekten ulaştı.

Softbank bugün yaklaşık 40 milyar dolarlık geliri olan bir telekomünikasyon ve internet devidir. Son ise 7.7 milyar dolarlık kişisel servetiyle, Japonya’nın ikinci zengin kişisidir. Yahoo ve Çin’li Alibaba Grubu ile e-ticaret alanının ilk yatırımcılarından olan ve yakın bir zamanda Sprint Nextel’in %70 hissesini 20 milyar dolara satın alan Son’un büyüdüğü koşulları kesinlikle tahmin edemezsiniz.

Genç Masayoshi, ailesiyle birlikte Kore’den Japonya’ya göçmen olarak gelmiş ve ülkenin güneybatısında yer alan bir gecekondu mahallesine yerleşmişti. Anne ve babası, Kore kökenlerini saklamak ve etnik açıdan oldukça homojen sayılabilecek bu ülkede ayırımcılığa uğramamak için, kendilerine “Yasumoto” diye bir Japon soyadı almışlardı.

Bunun sonucu olarak da Son, yüreğine yerleşmiş büyük bir hırsla ve kendini kanıtlama çabasıyla büyüdü.

Henüz delikanlılık çağındayken bile, başarılı bir işadamı olma tutkusuyla yanıp tutuşuyor ve kendi işini kurabilmek için ayrıntılı planlar yapıyordu. Bu konuda tavsiye arayışları içindeyken, Japonya’dya ilk McDonald’s franchise’ını kuran ve kısa bir süre içerisinde Japon McDonald’sını 3.800 şubelik bir restoran zinciri haline getirmiş olan Den Fujita’dan müthiş etkilenmişti.

İdolünü adım adım izliyordu. Fujita en sonunda bu genç adamla görüşmeyi kabul etti ve ona Amerika’ya gitmesini tavsiye etti. Genç adam da bu tavsiyeyi yerine getirdi.

Kısa bir süre ekonomi eğitimi almak üzere Berkeley’e taşınan Son, orada karşılaştığı teknoloji endüstrisi karşısında büyülenmişti. 24 yaşına geldiğinde de, Softbank’ı kurmak üzere Japonya’ya döndü. Daha sonra gelişen olayları ise zaten biliyoruz. Ama küçük ve ilginç bir ayrıntının dışında: Son, çocukluk kahramanı olan Fujita’yı yıllar sonra Softbank’ın yönetim kuruluna dahil etmeyi başardı.

Gerçekleştirdiği tüm bu başarıların ardından Son’un artık durup biraz soluklanmak isteyeceğini düşünebilirsiniz. Ama anlaşılan bu onun doğasına aykırı bir şey. Zira bugünkü hedefi, Softbank’i dünyanın en büyük 10 şirketi arasına sokmak. Aklı olan bir kimsenin bunun aksine bir iddiaya gireceğini sanmam. Ben olsam girmezdim.

Masayoshi Son’un fakirlikten zenginliğe uzanan hikâyesi her ne kadar olağanüstü görünse de, bu hikâye başarılı girişimcilerde gördüğümüz bazı ortak özellikler de içeriyor:

Çoğu mütevazı bir yaşamdan gelir. Steve Jobs, orta direkten bir ailede yetişmişti. Tıpkı Oracle’ın kurucusu ve CEO’su Larry Ellison gibi. Kraft Foods’un kurucusu James L. Kraft da işe 1903 yılında Chicago’da kapıdan kapıya toptan peynir satarak başlamıştı. Bundan daha mütevazı bir yaşam olabilir mi?

Tutkuları vardır. Şef Bobby Flay, yiyecek ve yemek pişirme konusunda o kadar tutkuluydu ki, daha 8 yaşındayken kendisine Noel hediyesi olarak kolay pişiren bir fırın alınmasını istemişti. Program yazma veya bilgisayar çipi tasarımının kendileri için bir tutku olduğunu söyleyen düzinelerce yazılım ve donanım tasarımcısı tanıdım. Çoğunluğu olmasa da, pek çok başarılı girişimci de, belli bir endüstri dalı veya sektör üzerinde odaklanmaya eğilimlidir.

Çoğu eylem insanıdır. Son, büyük hayaller kurup dikkatli planlar yapsa da, her zaman bir eylem adamı olmuştur. Tüm yaşamı, kariyeri ve şirket geçmişi, bir biri ardından gelen büyük olaylarla doludur. Aynı şekilde, Bill Gates de daha önce bir benzerini hiç yapmamış olduğu halde, IBM’in yeni üreteceği kişisel bilgisayarı için bir işletim sistemi oluşturmayı kabul etmişti. Sonra 50.000 Dolar ödeyerek bir sistem (QDOS) satın aldı ve o sistemle üretilen her bilgisayar için kendisine ödenen lisans ücretleriyle milyarlar kazandı.

Düşündüklerini açıkça söyleyen mükemmeliyetçi kişilerdir. Atari’nin kurucusu Nolan Bushnell, Steve Jobs’un şirketteki ilk gününde Bushnell’in ofisine girerek “Bence gerçekten mükemmel bir şirketiniz var. Her şeyin oldukça düzgün olduğunu gördüm, ama lehimli bağlantılarınız berbat” dediğini söylüyor. Bushnell “O zaman düzeltelim” deyince, Jobs “zaten düzelteceğim” demiş. Jobs’un kusurlara ve olanla yetinmeye hiç tahammülü yoktu. Onu özgün ve başarılı yapan özelliği de buydu.

Başladıkları noktada kalmazlar. Şirket kuran birçok girişimci ve risk sermayedarı size ilk bulunan fikrin genellikle büyük bir şey olmadığını söyleyecektir. 3M’in kurucuları işe zımpara taşı üretmek amacıyla korindon madeni çıkararak başlamıştı. “Korindon” un anortozite dönüştüğünü gördüklerinde, bunu zımpara kâğıdı üretmek için kullanmayı denediler. Ama o da olmadı. Bu olay, yüzyılın başlarında yaşanmıştı. Post-it notlarını ise sanırım 75 yıl sonra yarattılar. Ama o arada yüz binlerce buluş ve ürün üzerinde çalışmışlardı.

Bütün bunları girişimci olmak isteyen sizlere güzel bir tavsiye olarak özetleyecek olsam, şöyle söyleyebilirim: Sizi başkalarından farklı kılan tuhaf özellikleriniz varsa, onları mutlaka benimseyin ve amacınıza ulaşmak için kullanın. Her birimizin kendine has tuhaf yanları vardır ve fark yaratan da genellikle bu özelliklerdir.

Yazan : Tamer Akın – Kaynak: Entrepreneur