Uzun bir süredir hiçbir şey yapmak istemiyorum kara deliğinde sürünürken bugün fark ettiğim bir şeyden bahsetmek istiyorum. Öncelikle bu hiçbir şey yapmak istemiyorum modumun depresyon olduğunu düşünürken şu an yaşadığım şeyin tembellik olduğunu düşünmekle beraber depresyonun ciddi bir şey olduğunun da farkına vardım. Şimdi söyleyeceklerim gerçek bir depresyon yaşayan bir insan için belki de boş laf bulutu olacak olsa da, benim gibi karadeliğe girmiş ve çıkmasına yardım edebileceğim insanlara dokunmak çok isterim.
Hiçbir şey yapmak istemiyorum batağı aslında bende çok sık görülen bir şey. Son iki üç yazdır net olarak gözlemlediğim ve yine kısa tatillerde de. Okul zamanlarında da ara ara beni yoklayan ve tüm planlarımı altüst eden bir ruh hali. O yüzden buna kesin bir çözüm bulmam gerektiğine karar verdim. Hem bu durumu sık yaşayanlar bilir, insan öyle bir yere geliyor ki bazen kendinden bıkıyor.
Bu sürecin, ruh halinin bende düzenli olarak tekrar etmesinin sebeplerini anlamak için düşündüğüm zaman aynı zamanda benim sonucunda tembel bir insan olduğumu anlamamı sağlayan şeyleri fark ettim.
Beni etkileyen şeylerin başında ailevi ve çevresel yaşadığım olumsuzluklar geliyordu. Buna ek olarak gelecek kaygısı, özellikle tatile aşırı ve gerçeklikten uzak beklentiyle girip hayal kırıklığına uğramak kesinlikle modumu düşüren şeyler kabul etmek gerekirse. Bu hiçbir şey yapmak istemiyorum kara deliğine sürükleyen ciddi sebepler. Aslında sizinde bu ruh halini benimsemenizin de sepeleri arasında belki bunlar veya bunlardan daha fazlası var. Bunun sonucunda size bunlara üzülmenin anlamsız olduğunu asla söyleyemem. Tabiki insanın canı bazen bir şey yapmak istemez. Bu konuda asla sorun yok.Burada ki sorun bu sürecin, ruh halinin kişi tarafından uzatılması, kara deliğe çekilmesidir. Üzüntüyü hayatımızda gerektiği kadar tutup sonrasında bırakmalıyız. Ama çoğumuz bu ruh halini hüzünlü şarkılar, filmler, kendi kabuğuna çekilmek veya hüzünlü şeyler paylaşmak ile taçlandırıyoruz.
Bugünde farkına vardığım şey ise buydu. Üzüntüyü veya bu hiçbir şey yapmak istememe tutumunu hayatımızda gerektiğinden çok tutmamak. Eğer gerektiğinen fazla tutup, süreci haftalara aylara yayıyorsak bu durum ciddi bir depresyon dışında tek bir şeyi gösterir: Tembel olduğumuzu.
Çözümse ilk olarak bunu kabul etmektir.Düşünürsek; kendimizi dış dünyadan soyutlamak, günü dizi film izleyerek ve kötü beslenerek geçirmek, vakit öldürmek ve tüm sorumluluklara rağmen sadece pandacılık oynamak dışarıdan bakıldığında epey kolay ve eğlenceli bir kaçış gibi duruyor. Şunu unutmamak gerek ki tembellik, tembellik doğuruyor.
Bunu fark ettikten sonra aslında yapmanız gereken gerçek hayata adapte olmak. Size harika planlar tasarlayın ve bunları uygulayın, aniden harikalar yaratan ve çok çalışın diyemem. Çünkü bu durum sizi korkutup ve sıkıp yeni bir karadeliğe davetiye çıkarabilir. Tavsiyem ise o hep listenizin başında olan ama ertelediğiniz plan için kendinize üç dört günlük veya bir haftalık bir kamp planlamak olabilir. Bu benim için, İngilizce çalışma temposuna geri dönmek adına İngilizce kampı ve yanında biraz da olsa şu an olduğu gibi blog yazma seçeneği olabilir. Sizi neyin mutlu ettiğini düşünüyorsanız veya şu an ertelediğiniz herhangi bir sorumluluğunuz bu kampın konusu olabilir.
Bu dediğim şeyleri bir gaz olarak düşünmeniz, okuduklarınızın etkisinin kolayca geçmesine neden olabilir. O yüzden bunu hayatınızda sık karşılaştığınız bir sorunun çözümü olarak kabul edebilirsiniz ve bu süreci her yaşadığınızda kendinize önceden yaptıklarınızı ve okuduklarınızı hatırlatabilirsiniz.
Umarım bu yazıyı okuduğunuzda bir şeyleri kabul etmiş ve bir şeyler için harekete geçme isteği dolmuş olursunuz. Bu konu hakkında yorumlarınızı bekliyorum.
Kaynak : Bir de Benden Dinleyin Blogu