Yeni bir hayat verseler diyorum… Hani dumanı üzerinde. Sıcacık, annemin kollarında yeniden başlasam hayata yada başlasak…

Kapatın gözlerinizi ve düşünün şimdi; ne hayalleriniz vardı şu zamana kadar ve neleri gerçekleştirebildiniz. Ne kadar çaba gösterebildiniz emeklerken koşabilmek için? Neden ve ne için vazgeçtiniz? Ya da idealiniz için ne kadar dürüsttünüz kendinize? İmkansız mıydı bu kadar istediğiniz yerde olabilmek?

Sorular sorular… Bitmek bilmez tükenmeyen cevabını bilmediğin ne çok soru üşüşüyor değil mi beynine? Bazen çıkarıp atsam diyorsun hepsini düşüncelerimden. Bazen de onlarla varolduğunu düşünüyorsun.

Doğduğunda ağlamanı duymak isterler. Sonra gülücüklerini, sonra ilk heceni, kelimeni, emeklemeni, yürümeni, okula ilk başladığın günü… İlkler bitmez hiç hayatta.

Sonra bir bakarsın başka bir hayat giydirmişler üzerine. Ben bu değilim dersin inatla ama onlar daha inatçı, sensin derler. Bu olmalısın. Doğru olan bu senin için. Ya bırakın dersin kendi doğrumu kendim bulayım. Hataları yapmadan doğru istemiyorum ki ben. Bu benim hayatım diye bağırırsın, haykırırsın sessiz çığlıklarla… Duymazlar duymak istemezler sesini. Kapatırlar kulaklarını hepsi birden. Hatta yetmez kendi ellerinle senin kulaklarını kapatmanı isterler.

Hep aykırı oldum nedense. Onların doğrularına inanmayıp hatalar yaptım bazen. Ya da onların hatalarını doğrulara çevirdim ben. İnanmadım kendim yaşar görürüm dedim. Yaşadım, bazen yanıldım, bazen duruldum, bazen kırıldım, bazen darıldım yaşama. Görün beni fark edin diye bağırdım belki de. Duyurdum hep sesimi. Kapatsalar da kulaklarını hissettiler belki de.

Bu benim hayatım. Bana bahşedilmiş bir hayat bu. Sizin istediğiniz gibi olmayacağım dedim. Benliğimi seçtim. Sizin istediğiniz gibi yürümeyeceğim dedim, koşmayı seçtim. Sizin sevdiklerinizi sevmek, sizin sözlerinizi söylemek, sizin gibi giyinmek ya da gülmek istemiyorum dedim! Ve aykırı oldum gözlerinde. Varsın olsun be arkadaşım. Umurumda değil söyledikleri, umurumda değil için için bazen başaramadığıma gülmeleri ve umurumda değil paket hayatlara bürünmeleri.

Ben buyum işte.Ne derlerse desinler.Kimselerin istediği gibi değil ben gibi yaşamak gerek bana.Geçen tek bir saniyemi kim geri verebilir ki?Verdiğim tek bir nefesi kim sahiplenebilir?Paket hayat istemiyorum ben.Hediye paketine bürünüp ruhumu benden çalmalarını izleyemem ki.Onlar benden hayatımı çalarken alın sizin olsun üstü kalsın diyemem değil mi?

Kimselere vermem zincirlerimi gerekirse kendi prangalarımı kendim çözerim bileklerimden. Ağır da olsa taşırım yükümü kime ne? Kanasada ruhum ben sararım yaralarımı

Yeter ki paket hayat giymemi istemesinler ruhuma…

Alıntıdır.

Bu yazıyı bizlerle paylaştığı için forum yöneticilerimizden Mustafa’ya (Korsan) teşekkürlerimi sunarım.